"Sny w Hadesie"

"I chociaż mój mózg spowiła ciężka mgła,

Leżałem nie śpiąc, w myślach pogrążony,

Widziałem, jak płomień na świeczniku drga,

Jak pełga i gaśnie śmiertelnie rażony,

I jeszcze rozbłyska sił ostatkiem,

Widziałem daleką gwiazdę nocą ponad światem.”

„Księżyc świecił, lecz jego zimny blask

Był jak ognie Elma, co na masztach płoną,

Gdy wieczór cieniem kładzie się na morze,

Jak błędny ognik, jak światła smolonych drzazg,

Lub jak ów błysk, co go w noc jesienną

Twe oko przelotnie pochwyci nad grobem”

„Powietrze zdało się ciężkie i gęste,

Niczym ziemia wyschła i rozdarta,

Co stała się pyłem, który można wdychać.

Półmrok pełen zjaw dziwacznych,

Cienie i błyski wzajem pomieszane,

Zaduch grobowej krypty, jak z baśni o czrnoksiężnikach.”

„Mgliste postaci widziałem w oddali,

Długie szeregi uśpionych pokoleń,

Wciąż pogrążonych w nadziei i wietrze,

Że zbudzi je słońce, co ciemność pokona,

Cicho drzemiące bliziutko przy sobie,

Jedno przy drugim w spokojnym grobie.”

„Jak morze wzburzone,

Gdy wicher nadciąga

Jak szum fali sunącej

Słyszałem westchnienie,

Przeczucie dnia

Pośród Hadesowej nocy,

Stłumione, tajemne

I pełne zdumienia.”

„I na oblicze

Chwilami spływał

Błysk światła

Jaśniejszy niż dawniej,

Jednak wciąż blady

Jak promień księżyca,

Co z nocy życia przenika

Przez śmierci drzwi.”

‚Sny w Hadesie’,

Gustaf Fröding

Wiersz ten, był inspiracją dla Margit Sandemo.

Wywarł na nią wielki wpływ i miał dla niej ogromne

znaczenie w czasie pisania „Sagi o Czarnoksiężniku”.

Jego fragmenty pojawiają się w części 5 pt.”Próba Ognia”.