Piosenka za szylinga: Podstęp Niksa

Podstęp Niksa Kościelny ogrodziec rozbrzmiewał tanem, - Pod lipą - Tańczyły dziewczęta z włosem rozwianym, - Zda mi się, słyszę tętent konia. - Królewna pląsała za przodownicę. Królewna przed nimi nuciła pieśni. Aż Niks ją usłyszał na morskim krańcu. - Przyjmież piękna panna moje zaloty?... - Przedzierzgnął Alfastem, królewskim synem. A siodło i cugle z białego piasku. Na złoconym siodle Niks pognał cwałem. Obyszedł kościół w koło, wstąpił we wrota. Wszystkie się obrazy poodwracały. - Co to jest za rycerz nieznanej twarzy? - - Niech was Bóg od tego obcego strzeże! - Ale z Anglii jestem królewskim synem. - - Bogdajbym rycerza tego dostała! - Słuchaj, dumna panno, przysiąż mi wiarę, Oto ci koronę złotą przynoszę. Nie kładłaś podobnych, jak lat masz wiele. - A nigdy mi równych nie dawał darów. A nigdy mi równej nie dał korony. Gdy mię tyle oczu strzeże dokoła? Pilnują mię rycerze. Nieustannie za mną wodzi oczyma. - Powędrujesz za mną, nic cię nie wstrzyma. - Ze przez środek tłumu szedł nie widziany. Poszła z nim przez kościół nie postrzeżona. Rumienił się na nim ten czaprak złoty. Niks pannę przed sobą sadzał na łęku. Jak pędzi szalenie wicher gniewliwy. Cwałował wprost siebie wodą i prądem. Skroś dzikiego morza, gdzie szukasz drogi? - Tu moja siedziba śród morskiej piany. - Nie wodził mnie nigdy w takie otchłanie. Nigdy mię nie wiodła w takie upadki. Teraz on po ścieżkach dzikich nas goni. - Nie byłabyś dzisiaj we władzy mojej. - Tam się z nią pogrążył w głębi topieli. - Pod lipą - Jak się rozlegały królewny żale. - Zda mi się, słyszę tętent konia. - Pląsały z rozwianym włosem dziewice, Tańczący rycerze miecz w górę nieśli, Dumnie wyglądała panna w tym tańcu, Wychynął się z wody i strój brał złoty: Wziął na się rycerską postać i minę, Konia lepił z wody jasnego blasku, Koń był barwy kruczej, a zdał się białym; W ogrójcu rumaka wiązał u płota, Kiedy się ukazał z tej kruchty białej, Rzekł kapłan, odprawiał mszę u ołtarzy: Rzekł kapłan, przy świętej bawił ofierze: - Nie obcy przychodzę tutaj w gościnę, Królewna do siebie tak powiadała: On przeszedł przez stołek jeden i parę: Słuchaj, dumna panno, kochaj mię, proszę, Oto ci przynoszę złote manele, - Mój rodzic jest królem wielkich obszarów, Mój rodzic jest królem tu wywyższony, Ale jakże z tobą wyjdę z kościoła, Ojciec, matka mię strzeże, A mój narzeczony krócej mię trzyma, - Niechaj by się strzegła cała rodzina, Rzucił im na oczy takie tumany, Rzucił jej błękitny płaszcz na ramiona, Podeszli do konia, co stał przed wroty, Koń był ujeżdżony, uległy w ręku, Pognał z nią przez pola, pognał przez niwy, Cwałował na koniu ziemią i lądem, - Posłuchaj, kochanku, Alfaście drogi, - Nie jestem ja Alfast, twój ukochany, - Boże, nad mym ojcem miej zmiłowanie, Lituj się, mój Boże, lituj się mej matki, Niech kochanka mego twa ręka broni, - Było baczyć wprzódy, co ci przystoi, Wtem na środek morza koniem przebrnęli, I długo słyszano nad morskie fale,